Zima

---

Tracisz na wadze. Mięśnie Twoich nóg powoli zanikają. Rehabilitacja jest szczątkowa - prężenia się nasilają. Każdego dnia - w bólu, bezsilności, gniewie - zaciskasz pięści, naprężasz nogi, ramiona. Tak silnie, że unoszą się nad łóżkiem. Upadasz wyczerpany.

---

Kiedy wchodzę do Twojej sali masz stopy owinięte bandażem. Pielęgniarka czyta niepokój w moich oczach.

- Zrobiłyśmy mu okład z parafiny; na suchą skórę.

Oddycham z ulgą. Kiedy kończy się wdzięczność?

Dzisiaj nie ma ordynatora, więc możemy obciąć ci włosy. Podnoszę Cię i dostrzegam głowę dziecka - włosy wytarte od poduszki. Twoja bezbronność boli najbardziej. Po wszystkim myjemy cię - twarz, szyja, ramiona. Usuwamy kosmyk po kosmyku. Poczucie dobrze spełnionego zadania na chwilę daje wytchnienie.

Tracisz na wadze. Mięśnie Twoich nóg powoli zanikają. Rehabilitacja jest szczątkowa - prężenia się nasilają. Każdego dnia - w bólu, bezsilności, gniewie - zaciskasz pięści, naprężasz nogi, ramiona. Tak silnie, że unoszą się nad łóżkiem. Upadasz wyczerpany. Po raz kolejny chcę wierzyć, że to twoja walka, a nie bezwola. Czasami nie pozwalasz się dotykać, nawet mnie. Czy wiesz, że to ja? W samotności wznosisz się i upadasz. Zaklęty w śnie, do którego nie mamy dostępu.

Gabinet ordynatora. Na ekranie monitora próbujemy odczytać Twój mózg. Kratery, wypukłości, plamy bieli i szarości. W której części jesteś ty? Kolejny krwiak - powinien się wchłonąć. Krew znów znalazła ujście nie tam, gdzie powinna.

Styczeń. OIOM w promieniach słońca i ich taniec na szarej posadzce. Złudne poczucie normalności. Za chwilę usłyszę to, co słyszę od kilku miesięcy - że umierasz. Teraz tylko trochę bardziej. To bardziej każe przybrać lekarzom poważne miny. Każe im rozmawiać ze mną na osobności. Używać ostatecznych słów. Wyrwać mnie z nadziei. Wyrwać z niej nas wszystkich. Ale twoje ciało nie podda się jeszcze przez kilka miesięcy, a my powoli podniesiemy głowy.

Przenoszą Cię na neurologię. Leżysz w izolatce. Co wieczór zasypiam z myślą, że jesteś tam sam.

Kupuję balsam do skóry atopowej i po raz pierwszy używam słów “stan wegetatywny” i zastanawiam się, co dalej.

Zima rok wcześniej, kiedy Misiek radośnie przeglądał się zza szyby samochodu, jak odśnieżam auto.